Quam ob rem tandem, inquit, non sa

19 okt door Marco de Bruin

Quam ob rem tandem, inquit, non sa

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quid, de quo nulla dissensio est?

Si enim ad populum me vocas, eum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Primum divisit ineleganter; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Sed ad illum redeo. Scrupulum, inquam, abeunti; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae contraria sunt his, malane? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.